Postanowienie SN z dnia 29 lutego 2024 r., sygn. I CSK 953/23

29 lutego 2024 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Monika Koba

na posiedzeniu niejawnym 29 lutego 2024 r. w Warszawie
‎w sprawie z wniosku P. R.
‎z udziałem J. M., A. G., E. R., Ł. R., J. M., T. K., M. K., K. M., miasta st. Warszawy, Skarbu Państwa - Prezydenta miasta st. Warszawy i M. R.
‎o stwierdzenie zasiedzenia,
‎na skutek skargi kasacyjnej P. R., E. R., Ł. R., M. R.
‎od postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie
‎z 10 maja 2022 r., XXVII Ca 1739/21,

1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

2) ustala, że każdy z uczestników ponosi koszty postępowania kasacyjnego związane ze swoim udziałem w sprawie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 10 maja 2022 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił apelację wnioskodawcy P. R. oraz uczestników E. R., Ł. R. i M. R. od postanowienia Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie z 12 czerwca 2019 r., którym oddalono wniosek P. R. o stwierdzenie zasiedzenia prawa własności nieruchomości położonej w W. przy ul. […] pod nr […], oznaczonej jako działka nr […] z obrębu […], dla której jest prowadzona księga wieczysta nr […].

U podstaw oddalenia wniosku i apelacji legło stwierdzenie, że z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika jednoznacznie, że posiadanie nieruchomości przez współposiadaczy i ich poprzedników prawnych nie miało charakteru samoistnego przez okres wystarczający do nabycia prawa jej własności w drodze zasiedzenia. Przekonuje o tym przede wszystkim podpisanie przez matkę wnioskodawcy E. R. 2 maja 1981 r. umowy dzierżawy na okres do września 1981 r. oraz przerwanie biegu terminu zasiedzenia przez wytoczenie przez Miasto Stołeczne Warszawę, powództwa o wydanie nieruchomości objętej sporem w 2010 r., a zatem przed upływem 30-letniego terminu zasiedzenia.