Wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2010 r., sygn. II PK 291/09

Pracownik nie ma interesu prawnego w ustaleniu, że dopuszczono się wobec niego mobbingu (art. 189 oraz art. 94³ § 1 i 2 k.p.), jeżeli może wystąpić z roszczeniami o ochronę dóbr osobistych (art. 24 k.c. i art. 11¹ k.p.).

Przewodniczący SSN Roman Kuczyński, Sędziowie SN: Bogusław Cudowski, Romualda Spyt (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 kwietnia 2010 r. sprawy z powództwa Krystyny M. przeciwko P. Urzędowi Wojewódzkiemu w G. o ustalenie i odszkodowanie, na skutek skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni z dnia 12 maja 2009 r. [...]

1. o d d a l i ł skargę kasacyjną,

2. zasądził od powódki Krystyny M. na rzecz pozwanego P. Urzędu Wojewódzkiego w G. kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Powódka Krystyna M. wystąpiła przeciwko P. Urzędowi Wojewódzkiemu w G., domagając się ustalenia, że w okresie od września 2005 r. do września 2007 r. pracodawca dopuścił się wobec niej mobbingu oraz zasądzenia na jej rzecz kwoty 46.200 zł tytułem odszkodowania za naruszenie zakazu dyskryminacji w zakresie awansowania wraz z ustawowymi odsetkami.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku wyrokiem z dnia 17 grudnia 2008 r. oddalił powództwo. Ustalając stan faktyczny, Sąd pierwszej instancji stwierdził, że w stosunku do powódki przełożeni nie podejmowali działań mobbingowych, jakkolwiek ich relacje z powódką nie układały się dobrze, a pracownicy Oddziału Komunalizacji Mienia Skarbu Państwa nie wyrażali chęci współpracy z powódką. Sąd Rejonowy, odnosząc się do żądania ustalenia mobbingu, przywołał dorobek doktryny oraz orzecznictwa, w tym Sądu Najwyższego i wskazał, że nie ma interesu prawnego w dochodzeniu ustalenia w trybie art. 189 k.p.c. ten, kto może poszukiwać ochrony prawnej w drodze powództwa o zasądzenie świadczeń pieniężnych lub niepieniężnych. Uznał także, że materiał dowodowy nie dał podstaw do przyjęcia stosowania wobec powódki działań o charakterze mobbingowym. Sąd wskazał, że dla zaistnienia mobbingu konieczne jest wywołanie skutku w postaci rozstroju zdrowia pracownika, któremu przysługuje następnie prawo do zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, przy czym rozstrój zdrowia kwalifikowany jest w kategoriach medycznych, nie wystarcza zatem wykazanie przez powódkę wyłącznie następstw w sferze psychicznej.

Ponadto Sąd Rejonowy uznał, że materiał dowodowy nie potwierdził istnienia jakiejkolwiek dyskryminacji powódki w zatrudnieniu i wskazał, że powódka, poza ogólnikowymi stwierdzeniami, nie powołała się na konkretne przykłady jej dyskryminowania, w szczególności w stosunku do jakich pracowników, czy też ich grupy jej prawa pracownicze doznawały ograniczenia.